สมัยทำงานอยู่หนังสือพิมพ์สยามรัฐรายวัน ที่อาจารย์ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช ยังเขียนคอลัมน์ประจำทุกวัน เวลาพักเที่ยง วันที่ผมและพรรคพวกต้องการ “ความแปลก” เราจะนั่งรถตุ๊กๆ ไปทานก๋วยเตี๋ยวสุโขทัย ที่ร้านสมทรงโภชนาในซอยวัดสังเวช

ที่บอกว่าเราไปร้านสมทรงโภชนา เฉพาะในวันที่ต้องการความแปลก เนื่องจากที่สยามรัฐ เขามีสำรับอาหารกลางวันเลี้ยงทุกคนในกองบรรณาธิการ

พอเที่ยงตรงเป๋ง พ่อบ้านประจำกองบรรณาธิการจะเอาโต๊ะมาตั้งเรียงยาวเป็นแถวเดียว จัดปิ่นโตอาหาร       เจ้าประจำที่เขามาส่งเป็น 4 สำรับ สำรับละ 6 อย่าง แล้วทุกคนก็นั่งล้อมวงกินร่วมกัน

อาจารย์คึกฤทธิ์บอกว่า การที่นักข่าว หัวหน้าข่าว และทุกคนในกองบรรณาธิการได้ทานข้าวเที่ยงร่วมกัน นอกจากช่วยประหยัดค่าอาหารแล้ว ยังทำให้ทุกคนได้พูดได้คุยได้หารือประเด็นข่าวในวันนั้นร่วมกันด้วย

ผมชอบนโยบายนี้อย่างยิ่ง วันหนึ่งเมื่อออกมาตั้งบริษัททำรายการโทรทัศน์ก็มีโรงครัว แม่ครัว และห้องอาหารบริการเลี้ยงอาหารกลางวันพนักงานทุกคน 

สำหรับบริษัทขนาดพนักงานไม่เกิน 40 คน การได้นั่งทานข้าวกลางวันด้วยกันทุกวันทำให้เกิดความอบอุ่น ปัญหาทางด้านการบริหารงานบุคคลไม่ค่อยมี หรือถ้ามีก็แก้ง่าย เพราะทุกคนกินข้าวหม้อเดียวกันทุกวัน

กลับมาที่ ก๋วยเตี๋ยวสุโขทัย หรือบางที่เรียก ก๋วยเตี๋ยวชากังราว ของร้านสมทรงโภชนา อีกที ของเขาอร่อยถึงขั้นคุณชายถนัดศรี ออกประกาศนียบัตรเชลล์ชวนชิมรับรองความอร่อยให้

ก๋วยเตี๋ยวชากังราว เป็นก๋วยเตี๋ยวหมูครับ แต่ใช้หมูย่างแทนที่จะเป็นหมูสด หมูย่างที่ใช้ก็เลือกแต่ส่วนที่เป็นเนื้อแดง และใช้ถั่วฝักยาวสดไม่ฟ่ามหั่นแฉลบแทนถั่วงอก

ในวันที่หิวพอสมควร ผมสามารถทานได้ 3 ชาม 3 แบบ เริ่มต้นด้วย ต้มจืด ต่อด้วย แห้ง และปิดท้ายด้วย ต้มยำ

ก๋วยเตี๋ยวน้ำแบบธรรมดาๆ ร้านสมทรงเขาเรียกแบบเต็มยศว่า “ต้มจืด” แต่เวลาคนรับออเดอร์จากลูกค้าตะโกน (เบาๆ ) บอกคนปรุงที่ยืนอยู่หน้าหม้อก๋วยเตี๋ยวเขาจะบอกสั้นๆ ว่า “จืด” เช่น “เล็กจืด” คือเส้นเล็กต้มจืด

สำหรับชามที่สองคือ แห้ง- เป็นเฟเวอริท ดิชของผมเนื่องจากเป็นคนชอบหวานนิดๆ 

ก๋วยเตี๋ยวสุโขทัยแห้งเขาใส่กากหมูชิ้นเล็กๆ ที่มีเนื้อแดงติดอยู่หน่อยๆ เคี่ยวจนแห้งไม่เหลือน้ำมัน พอคลุกเคล้าเข้ากับน้ำตาลทราย ถั่วลิสงคั่วตำหยาบๆ บีบมะนาวลงไป ได้ทั้งรสและกลิ่นมะนาว อร่อยมากครับ

ชามสุดท้ายเป็นก๋วยเตี๋ยวสุโขทัยต้มยำที่เรียกสั้นๆ ว่า “ยำ” 

สูตรการปรุงก็แบบก๋วยเตี๋ยวต้มยำทั่วไป แต่ความที่เป็นคน  มีฝีมือ หยิบจับอะไรมาใส่ก็อร่อย ไอ้ที่ธรรมดาก็เลยไม่ธรรมดา

ก๋วยเตี๋ยวสุโขทัยของร้านสมทรงโภชนา ชามไม่ใหญ่  คนทานจุ (ปานกลาง) สามารถทานรวดเดียว 6 ชาม โดยไม่ต้องใช้ความพยายาม คุณผู้หญิงจะไม่รู้สึกเขินอายโต๊ะข้างๆ ถ้าเกิดอาการติดลมบนสั่งชามที่ 3

แต่อยากจะเรียนว่าควรจะเหลือพื้นที่ว่างในกระเพาะอาหารไว้สำหรับอาหารไทยประเภทข้าวราดแกงที่จัดวางไว้อย่างน่ารับประทานในตู้กระจกด้านขวาของร้านด้วย

ร้านสมทรงโภชนา โด่งดังจากก๋วยเตี๋ยวสุโขทัย   แต่ฝีมือและรสชาติการปรุงอาหารไทยแบบฟาสต์ฟู้ดของเขาร้ายกาจไม่เป็นรองก๋วยเตี๋ยวแม้แต่นิดเดียว ทุกวันในตู้กระจกจะมีอาหารไทยอยู่ในถาดและหม้อประมาณ 8 อย่าง

ถ้าจะทานผมแนะนำว่าไม่ต้องถามว่าถาดนั้นเป็นอะไร    หม้อโน้นคืออะไร หลับตาจิ้มเลยครับ ตื่นเต้นดี

ไม่ว่าเขาเอาอะไรเสิร์ฟ รับรองว่าอร่อยทุกจาน

ร้านสมทรงโภชนาอยู่ในซอยวัดสังเวช หาที่จอดรถยากมาก ถ้าจะไปแบบได้ทานแน่นอน ผมแนะนำให้จอดรถที่บางลำพูหรือริมถนนพระอาทิตย์ แล้วนั่งรถตุ๊กๆ บอกว่าไปวัดสังเวช พอถึงประตูทางเข้าวัดซึ่งเป็นประตูเดียวกับประตูเข้าโรงเรียนวัดสังเวช ให้มองไปทางซ้ายมือ ร้านสมทรงอยู่ห่างออกไปประมาณ 20 เมตร

สำหรับท่านที่ไม่มีความอดทนในการรอคอยโต๊ะว่างเวลาไปทานอาหาร ขอเรียนให้ทราบว่าเวลา 11.30 – 13.30 น. เป็นเวลาที่การจราจรภายในร้านคับคั่งที่สุด

นอกจากร้านสมทรงโภชนาแล้ว ริมถนนพระอาทิตย์ ละแวกป้อมพระสุเมรุ ซึ่งอยู่ใกล้กันยังมีร้านอาหารอร่อยระดับอิ่มละไม่เกิน 70 บาทอีก 2 ร้านคือ ร้านโรตีมะตะบะ กับ ร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อโส่ย ทั้งสองร้านมีดีกรีเชลล์ชวนชิมอีกเหมือนกัน

ผมเองไม่ค่อยชอบอาหารแขก แต่พอได้ทานโรตีมะตะบะและแกงเขียวหวานไก่ที่ร้านนี้แล้วเปลี่ยนใจเลยครับ

อร่อยมั่กมากกกกก

อีกร้านหนึ่งที่น่าสนใจ อยู่กึ่งกลางระหว่างร้านโรตีมะตะบะกับร้านโส่ย เป็นร้านขายเค้ก กาแฟและอาหารตามสั่งจำพวก   ข้าวผัดชื่อ ร้านบ้านพระอาทิตย์

ร้านนี้รสชาติอาหารและเค้กผมรู้สึกเฉยๆ ธรรมดาๆ แต่บรรยากาศภายในร้านน่าเข้าไปนั่งสักครั้งหนึ่ง

ร้านอาหารบางแห่งบรรยากาศเหมาะแก่การนั่งคุยแบบสบายๆ ไม่เร่งร้อน ร้านบ้านพระอาทิตย์อยู่ในข่ายนี้ครับ

พิศณุ นิลกลัด

คอลัม อร่อยติดดิน กอล์ฟเฟอร์ออนไลน์ ฉบับ 124 สิงหาคม พ.ศ.2550

Tags : Food , Cuisine , อาหาร , เกลี้ยงจาน  Dinner ,GolfFood , GolfDinner อาหารชาวกอล์ฟ